Gisteren schreef ik een blog over Oekraïne. Ik schreef hoe ik me boos maakte op Poetin. Hoe ik me machteloos voelde, niet in staat iets te doen. Behalve dan de kachel een graadje lager zetten…
Vanmorgen bij het wakker worden, bad ik voor vrede in Oekraïne. En opeens werd ik bepaald bij het verhaal van Paulus. Paulus (of eigenlijk heette hij toen nog Saulus) was de grootste schrik voor de christenen. Hij schuwde geen enkele methode om vreedzame mensen om te brengen. Totdat God hem het Licht liet zien. Hij keerde radicaal om. Tot (aanvankelijk) ongeloof van de mensen om hem heen. Dit had niemand verwacht.
Mijn blog van gisteren was oprecht. Ik voel écht boosheid. Ik zou écht willen dat ik iets kon doen aan de situatie in Oekraïne. En ik heb ook écht mijn verwarming lager gezet. Maar vandaag besef ik dat ik ben meegegaan in de cultuur van deze tijd: wat kan ik zelf doen?
De grootste verandering ontstaat niet als we zware sancties opleggen aan Rusland. Of als we een vredesmissie sturen. De grootste verandering kan ontstaan, als we bidden dat Poetin -tot ongeloof van iedereen- radicaal zal veranderen. Een nieuwe naam krijgt. En het licht mag zien!
Gewoon... Irene 