Aan toe

Heb ik het leven met 4 kinderen onderschat? Misschien wel. Misschien niet. Maar één ding weet ik zeker: hier was ik aan toe!

Het leven met 4 kinderen is soms best vermoeiend. Pittig. Intens. Kies zelf maar een mooi woord. Misschien heb ik dat van tevoren onderschat. Misschien ook niet. Het is natuurlijk ook gewoon ‘een fase’. Een fase waarin je jongste kind níet meer de hele ochtend slaapt. Maar pas toe is aan rust als jíj juist in de hoogste versnelling moet voor de 3 andere kinderen. Een fase waarin je moet knokken voor tijd-voor-jezelf. En daar ben ik niet zo goed heel slecht in.

Het is maar een fase. Maar die fase duurt inmiddels al best wel lang. Ik zie -eerlijk is eerlijk- al bijna een half jaar reikhalzend uit naar het moment dat Abel 2 jaar wordt en naar de peuterschool mag. Niet omdat ik spijt heb van 4 kinderen. Of omdat ik Abel kwijt wil. Gewoon omdat ik toe ben aan een nieuwe fase. Met iets meer tijd voor mezelf.

Een paar maanden geleden sprak ik een andere moeder met een kind van dezelfde leeftijd. “Gaat jouw kindje straks ook naar de peuterschool?” vroeg ik haar. Ja, dat was zeker de bedoeling. Maar wel pas na de zomervakantie. “Anders is hij net gewend en is het weer vakantie, dat vind ik dan zo onduidelijk voor hem. Na de vakantie is hij ook net iets groter. Kan hij de wereld wat beter aan.”

Terwijl ik luisterde en instemmend knikte, bekroop me even een schuldgevoel. Waarom had ik hier niet over nagedacht? Was ik nu een slechte moeder? Een moeder zonder oog voor de behoeften van haar kind? Ik bekende het direct: “Om eerlijk te zijn heb ik daar helemaal niet over nagedacht. Maar ik geloof dat ik zélf niet meer tot na de zomervakantie kan wachten.”

Vandaag is het dan zover. Abel mag twee uurtjes wennen op de peuterschool. Na twee jaar altijd bij mama (of papa) te zijn geweest, ga ik hem loslaten. Natuurlijk moet hij huilen (maar dat is óók een fase hoor, ventje!).

Als ik weer op de fiets zit en in de hoogste versnelling dóór wil (to-do-lijstjes afvinken, productief zijn, enz), voel ik het opeens. Hier was ik aan toe. Ik zucht eens diep. Ga wat langzamer fietsen. En maak eerst maar eens een tussenstop om een taartje voor mezelf te kopen.

Hier was ik aan toe!