Dweilen

In de top 100 van vervelende huishoudelijke klusjes staat dweilen bij mij op nummer 1. En daar heb ik minstens 4 goede redenen voor…

#1 Dweilen kan alleen zonder kinderen

Dat het huishouden niet mijn grootste hobby is, dat heb ik natuurlijk al wel eerder beschreven in mijn blogs. Toch zijn er veel klusjes die niet eens zo heel erg zijn. Je kunt ze prima doen met een kind om je heen. Of soms zelfs sámen met een kind. Dat laatste geeft niet alleen een ik-ben-een-goede-huisvrouw-gevoel, maar ook nog eens een ik-ben-een-goede-moeder-gevoel. En dat is weer mooi meegenomen.

Dweilen valt voor mij absoluut niet in die categorie. Elke keer als ik dweil mét een kind er bij, krijg ik binnen 5 minuten spijt. Er wordt vrolijk over de nog natte vloer gelopen, waardoor ik weer van voor af aan kan beginnen. Als ik in een goede-moeder-bui besluit een kind te laten helpen, worden de vloer én de deuren, de ramen en de muur in 2 tellen zeiknat gemaakt. En ben ik niet-zo’n-goede-moeder meer. Dat betekent dat ik voor dweilen een moment moet zoeken waarop er geen kinderen in huis zijn. Een zeldzaam moment. Een moment dat ik liever voor andere dingen gebruik (bloggen bijvoorbeeld).

#2 Dweilen kan niet in etappes

Dweilen moet je niet alleen in een huis zonder kinderen doen, je moet het ook in één keer doen. Waar je ramen nog per stuk kunt lappen, de was voor één-achtste deel kunt opvouwen en de kruimels alleen onder de tafel kunt opvegen, kun je de vloer niet in etappes dweilen. Want het verschil in uiterlijk van een gedweilde vloer en een niet gedweilde vloer is zo ontzettend groot (bij mij dan…), dat een gedeeltelijk gedweilde vloer er nog lelijker uitziet dan een niet gedweilde vloer.

#3 Dweilen kan alleen met een lege vloer

Dit nadeel brengt me automatisch bij de derde reden waarom ik een hekel heb aan dweilen: om de vloer te kunnen dweilen, moet de vloer leeg zijn. Wie wel eens onverwacht bij mij op de stoep heeft gestaan (leuk joh!), weet dat onze vloer altijd bezaaid ligt met schoenen, speelgoed, papier, kleding, kussens en kruimels. Dweilen is dus niet alleen een klus die ik in mijn eentje én in zijn geheel moet klaren, het is ook nog eens een klus waar een hele hoop klussen aan vooraf gaan…

Ondanks deze 3 redenen om niet te dweilen, is het nu -na een paar dagen zindelijkheidstraining met Abel- niet langer te vermijden. Terwijl ik zou kunnen bloggen, een boek schrijven of mijn slaaptekort inhalen, ruim ik braaf de hele vloer leeg, ik zet de stoelen op de tafel (nadat ik die óók heb leeggemaakt), ik zuig de héle vloer en -last but not least- ik dweil de vloer.

#4 Dweilen maakt je vloer schoon

De laatste reden waarom ik een hekel heb aan dweilen, klinkt misschien wat raar. Een schone vloer! Wat wil een mens nog meer? In de eerste minuten na het dweilen herken ik dat gevoel. Wauw! Wat ziet mijn huis er prachtig uit! Opgeruimd. Schoon. Klaar voor Instagram en Facebook. Maar als vervolgens mijn kinderen binnen komen, verdwijnt dat gevoel als sneeuw voor de zon. Ik gil naar de voordeur dat ze hun schoenen uit moeten trekken. Nu. Meteen. Koekjes en limonade worden vandaag alleen in de tuin gegeten. Weer of geen weer. Want in huis wordt vanaf vandaag NIET meer gekruimeld of gemorst. Zodra een kind met een stoel of speelgoed over de grond schuift, begin ik te zuchten. Waarom snapt hij niet dat dat van die sporen achterlaat op mijn egaal gedweilde vloer?

De vierde reden is dus de belangrijkste reden om een hekel te hebben aan dweilen: van dweilen word ik een afschuwelijke moeder. Als na een minuut of 30 de vloer weer ouderwets vol kruimels, zand en speelgoed ligt, haal ik opgelucht adem. Ik ben weer thuis. En dat dweilen? Dat laat ik de komende maanden weer lekker zitten!