Hinderlijk

Soms is opvoeden echt leuk. Een makkie, zou ik haast zeggen. Want als je al 3 kinderen met redelijk succes hebt middel-grootgebracht, dan weet je bij de vierde al wat er gaat komen. Natuurlijk, elk kind is uniek, maar sommige dingen gaan bij de meeste kinderen wel ongeveer hetzelfde.

Neem de zindelijkheid waar ik laatst al over blogde. Het is me bij 3 kinderen gelukt om ze iets na hun tweede verjaardag zindelijk te krijgen. Daardoor heb ik alle vertrouwen dat het me bij de vierde ook gaat lukken.

De eerste fase die ik al beschreef, had me bij mijn eerste kind misschien nog uit het lood geslagen. Al die mini-plasjes, de hele dag door. Misschien had ik hem wel snel weer een luier omgedaan en gedacht ‘daar is hij dus nog lang niet aan toe’. Maar inmiddels weet ik: hou nog een paar dagen vol!

En inderdaad. Na die eerste plas-maar-raak fase zijn we binnen een paar dagen in de ik-hou-mijn-plas-zo-lang-mogelijk-op-fase gekomen. Een op het eerste oog hoopgevende fase. Heerlijk droog. Al komt de plas er na verloop van tijd alsnog zomaar opeens uitlopen. Op die vers gedweilde vloer.

Inmiddels zijn we in weer een andere fase beland. De ik-weet-hoe-ik-mijn-plas-moet-ophouden-maar-niet-hoe-ik-mijn-plas-moet-laten-lopen fase. Klinkt nóg hoopgevender, toch? Het is echter vooral heel veel werk. De hele dag door roept Abel ‘plasse…’ of ‘cee…’. Ik laat acuut alles uit mijn handen vallen, ren met hem naar de wc of het potje en zet hem -al complimentjes gevend- op de wc. Zodra hij zit, plast hij een druppeltje. Of twee. Waarna hij triomfantelijk ‘kaar’ roept. Zucht… Het klinkt me allemaal zó bekend in mijn oren, als ik mezelf hoor zeggen ‘doe maar een grote plas, een hele grote!‘.

Toch laat ik me er niet echt door ontmoedigen. Want ik weet dus gewoon dat dit er bij hoort. Zie mij eens even ervaren zijn! Vannacht realiseerde ik me echter dat ik één fase een beetje was vergeten. De fase dat je kind ook ’s nachts zindelijk is. Dat klinkt opnieuw heel aanlokkelijk, maar toen Abel om half 5 ‘plasse…’ riep, had ik het liefst gezegd ‘plas maar in je luier!‘. Vooral omdat ik wist dat die andere fase óók nog gaande is. Die van één-druppel-per-keer. En zo komt het dat we vannacht om half 5, om 5 uur, om half 6 en om half 7 met Abel op het potje zaten. Echt genieten joh, de opvoeding van je vierde kind!

Moraal van dit verhaal? Ik hou van zindelijk, maar tot die tijd is het vooral… hinderlijk!

P.S. Deze moeder durft alleen blogs te schrijven over zindelijkheid als ze de afloop al weet. Inmiddels hebben we alle fases achter ons (denk ik) en is Abel zindelijk. HOERA!