Opvoeden

Schreef ik vorig jaar niet ook een blog over de chaos in ons gezin, aan het einde van het schooljaar? Sommige dingen veranderen nooit… Herkenbaar?

We zijn alle zes al een aantal weken moe. We worden moe wakker. En we gaan moe naar bed. En dat komt de sfeer in huis niet ten goede…

Jaël is vandaag niet uit bed te branden. Ze heeft nieuwe boeken van de bieb. En geen zin meer in school. Ze is zooo moe. Gisteravond was het té warm. En er zat een mug in haar kamer. Ik roep. Ik loop naar boven. Spreek duidelijke taal. Tel tot drie. En meer van dat soort dingen. Maar er is geen beweging in te krijgen.

Levi is voor de verandering met een opperbest humeur uit bed gekomen. Hij zingt uit volle borst zelfbedachte liedjes. Over Juda. En een leeuw die hem gaat opeten. Handig joh! Juda rent huilend en gillend door het huis. Ik zucht theatraal. En vraag of Levi wil stoppen met dat liedje. Hij haalt zijn schouders en op en zet een ander liedje in. Over een tijger. En Juda.

Abel is inmiddels best gewend op de peuterschool. Maar echt zin om te gaan, heeft hij tot nu toe niet. Hij heeft van Juda een magisch zinnetje geleerd. Dat scandeert Juda op vrijdag voor Levi en Jaël, als hij zelf niet naar school hoeft: “Ik hoef lekker niet naar schoo-hool!” Abel roept vandaag ook enthousiast “Ikke niete schoo-hool!” Enigszins ontactisch zeg ik dat hij vandaag wél naar school moet. Abel zet het op een brullen.

Juda heeft ook al geen zin in deze dag. Na elke hap loopt hij van tafel, om op de bank te gaan liggen. Hij is nog zó moe. Hij denkt dat hij vandaag misschien maar beter een dagje rustig aan kan doen. Maar daar denk ik anders over. De twee ochtenden dat Abel naar de peuterschool gaat, zijn inmiddels heilig voor mij. Eventjes rust. En dus commandeer ik Juda weer naar tafel. Stop weer een hap in zijn mond. En zie hoofdschuddend toe hoe hij weer naar de bank loopt…

Als eindelijk alle hapjes op zijn, is het hoogste tijd voor de eindsprint. Tandenpoetsen. Haren kammen. Tassen pakken. Zelf loop ik nog in mijn pyjama, dus daar moet óók nog wat gebeuren. Net als ik boven mijn eigen tandenborstel in mijn mond steek, hoor ik hoe beneden het grootste nadeel van 4 kinderen de kop opsteekt: er zijn téveel onderlinge verbanden waarin iets mis kan gaan. Juda maakt ruzie met Abel, Levi en Jaël bemoeien zich er mee en zijn het bovendien niet eens met elkaars aanpak. Al tandenpoetsend ren ik weer naar beneden. Ik ga op de trap zitten en probeer te troosten, te vermanen en kinderen aan te sporen tot HAAST en GOED GEDRAG. Als ik opsta en Abel meteen weer begint te huilen, zeg ik “ik ga gauw m’n mond spoelen!”, wat -met mijn mond vol tandpasta en tandenborstel- meer klinkt als “ikgagaumemopoede”.

Juda kijkt me verbaasd aan en vraagt met een peinzende blik: “Wat is dat mama, opvoeden?” Tja vent, dat weet ik eigenlijk ook niet…

Advertentie