Fantastisch

“We hebben echt een fantastische vakantie gehad. En hoe was die van jullie?” Het berichtje komt binnen op mijn telefoon, nadat ik zelf belangstellend aan iemand heb gevraagd hoe haar vakantie was. Ik reageer sociaal wenselijk. “Wat fijn! Wij hebben ook een goede vakantie gehad.” Hoe komt het toch dat mijn vakantie maar middelmatig voelt?

Ik heb echt mijn best gedaan om te tellen wat ik heb en níet wat ik mis. Al was dat soms best lastig. Nadat ik foto’s van een safari in Afrika zag langskomen, heb ik meteen de foto’s bekeken van ons bezoek aan de kinderboerderij even verderop. Dat was ook écht heel gezellig. Toen ik ouders hoorde vertellen dat hun kinderen in de vakantie bijna elke dag tot half 10 hadden uitgeslapen, heb ik nuchter geconcludeerd dat we in elk geval heel wat ongestoorde nachten hebben gehad. En dat tot 7 uur uitslapen óók al heel luxe voelt.

Toen de zonovergoten plaatjes van Mallorca, Kroatië en Noorwegen op mijn telefoon verschenen, prentte ik mezelf in dat we dit jaar óók in het buitenland waren geweest. Dat dit slechts 10 minuten over de grens was, maakte toch eigenlijk niks uit? En we waren deze zomer ook écht niet de enige die last hadden van Corona. Al was het wel fijn geweest als wij er óók pas bij thuiskomst achter waren gekomen en er niet onze vakantie voor hadden moeten afbreken.

De momenten waarop ik het het moeilijkst vond om te tellen wat ik heb (en niet wat ik mis), waren de momenten waarop mijn kinderen niet blij waren. En die waren er best veel. Er was altijd wel een kind dat eigenlijk niet wilde wandelen. Of juist níet rustig aan wilde doen vandaag. (En dat dan graag aan de hele camping of buurt wilde laten weten.) Er was altijd wel een kind dat aan het einde van het spelletje, de film, of het heel-erg-lekkere-eten dat gekozen was, met veel bombarie concludeerde dat hij of zij eigenlijk toch liever iets anders had willen kiezen. Waarna iedereen met een kater bleef zitten.

Na vier weken tellen-wat-ik-heb, barstte in week vijf mijn bom. Ik werd woest van alle negativiteit. “Ik kan net zo goed alleen dingen doen die ik zélf leuk vind, dan zijn jullie net zo ontevreden!” Of het aan mijn uitbarsting lag, weet ik niet, maar de volgende dag viel het me op hoe gezellig de kinderen met elkaar speelden. Zomaar. Zonder enige aanmoediging. In volkomen harmonie. En ik besloot maar weer te tellen wat ik heb.

En nu is de vakantie al weer afgelopen. Op deze laatste avond van de vakantie eten we allerlei lekkere hapjes om nog even een laatste keer te genieten van de vakantie. Ik hoor niemand klagen. Om de beurt noemen we een leuke herinnering aan de vakantie op. Die ene wandeling. Dat lekkere ijsje. Die fietstocht. Samen uit eten. Wat hebben we veel leuke dingen gedaan! De herinneringen aan de chagrijnige buien lijken collectief te zijn vervaagd. Ik kan maar één ding concluderen: we hebben een goede vakantie gehad. En eigenlijk is dat gewoon fantastisch!

Advertentie