Ideaalplaatje

Ik zag gisteren een heel leuk filmpje voorbij komen. Zo’n kitchen-hacks-filmpje waarin op de meest eenvoudige manieren de meest creatieve koekjes worden gemaakt. Fantastisch. Hoewel ik weet dat het resultaat in het echt nooit zo perfect is als zo’n filmpje doet vermoeden, liet ik het filmpje tóch aan Jaël zien. Zij was óók onder de indruk. En omdat Jaël nog in de veronderstelling is, dat het leven net zo mooi is als de social media je doen geloven, vroeg ze of ze die koekjes mocht maken met een nieuw vriendinnetje dat vandaag komt spelen.

Toen ik net met Timon zat te lunchen, hadden we het over huizen die wel of niet zijn opgeruimd. Waarom is ons huis nooit opgeruimd? En hoe komt het dat ik daar een waardeoordeel aan hang? Zo van: ‘een opgeruimd huis is beter dan een niet opgeruimd huis‘. Timon dacht het antwoord te weten op de laatste vraag. Het komt door de beeldvorming op Youtube, Facebook en Funda. Daar zie je alleen maar opgeruimde huizen en dus wordt dat de norm. Huizen zijn in feite net koekjes: in het echt zijn ze nooit zo mooi als op social media. Alleen leef ik nog in de veronderstelling dat dat ideaalplaatje wél haalbaar moet zijn.

Met dat ideaalplaatje in mijn achterhoofd wijd ik mijn kostbare uurtje dat Abel slaapt en de andere kinderen nog op school zijn aan mijn favoriete hobby: het huishouden. Er komt immers een nieuw vriendinnetje spelen, dat ook nog eens koekjes wil bakken met Jaël. En dus ruim ik de ontbijtboel af, haal ik de vaatwasser leeg, vul hem weer, verwijder ik alle troepjes van het aanrecht, haal ik een doekje over het aanrecht en veeg ik zelfs de vloer. Ik zie een bijna-ideaalplaatje ontstaan en voel me dik tevreden.

Zodra Jaël en haar vriendinnetje hun drinken en tussendoortje op hebben, begeven ze zich naar de keuken. Jaël heeft het YouTube-filmpje al laten zien en het vriendinnetje is net zo enthousiast als Jaël. Terwijl Jaël een beslagkom en weegschaal tevoorschijn haalt, kijkt het vriendinnetje eens rond en verzucht: “Wat is het híer vól!”.

Jaël en ik vallen allebei even stil (want Jaël weet dat haar moeder dit soort opmerkingen best lastig vindt). Ze neemt het dapper voor me op. “Nou, normaal is het hier nog veel voller hoor!” En ik? Ik zucht. Het ideaalplaatje heb ik duidelijk niet bereikt. Maar aan de opmerking van het vriendinnetje te horen bestaat het plaatje wél echt. Bij haar thuis.

Terwijl ik nog wat na-sip en mezelf probeer toe te spreken dat het maar een kind is en dat het niet gaat om wat andere mensen denken en zeggen, gaan de meiden vrolijk aan de slag. Het deeg wordt met veel passie gekneed (waren het aanrecht en de vloer nou echt schoon net?) Bijna alle hacks worden uitgeprobeerd. Met ingehouden adem plaatsen we de koekjes in de oven. Hoe zouden ze er straks uit komen?

Een half uur later weet ik: het is met koekjes net als met huizen: sommige voldoen perfect aan het ideaalplaatje dat we in social media krijgen voorgeschoteld. Andere net iets minder. Ik heb nog één troost: ze smaken allemaal even lekker!

Advertentie