Afgelopen maandag had Jaël volleybal. Ze kwam zoals altijd zelfstandig naar huis. Het was weliswaar al donker, maar volleybal is bijna om de hoek… Toen ze op het normale tijdstip nog niet thuis kwam, maakte ik me niet direct zorgen. Terecht. Want een paar minuten later kwam ze veilig thuis. Met haar fiets aan de hand. “Mijn lamp deed het niet, dus ik ben komen lopen.” Ik gaf haar een compliment. En mijzelf een denkbeeldig schouderklopje, omdat ik blijkbaar zo’n verstandige dochter heb opgevoed.
Gisteren kwam Levi thuis uit school. Hij was nogal onder de indruk. Want vlakbij huis, op de plek waar hij normaal oversteekt, was een ongeluk gebeurd. Twee ambulances en politie. De weg afgezet. En volgens internet was er een traumahelikopter onderweg.
’s Avonds lees ik dat een 18 jarige fietser een naderend busje over het hoofd heeft gezien. Ze overleed ter plekke. De rillingen lopen over mijn rug. Ik realiseer me dat ik meer mag bidden voor de veiligheid van mijn kinderen. En dat ik nog véél meer mag danken voor alle dagen dat ze veilig thuis komen. Ik spreek naar Timon uit dat we nog meer het goede voorbeeld aan onze kinderen moeten geven. De tijd nemen bij het oversteken. Maar ik realiseer me ook dat het leven kwetsbaar is. Dat een ongeluk in een klein hoekje zit. En dat geen enkele opvoeding hier tegen opgewassen is.
En nu zijn we weer een dag verder. Ik fiets met Jaël terug van acrogym. Het is donker. En de afstand van acrogym naar huis is te groot om Jaël alleen te laten gaan. Als we Bennekom uit fietsen, komen we bij een rottig kruispunt. Twee stoplichten met de klok mee. Als je even goed achter en voor je kijkt, kun je net vóór het eerste stoplicht vaak alvast de weg oversteken. De laatste meters rij je dan even op het fietspad aan de verkeerde kant van de weg. Scheelt weer een stoplicht. Ik heb Jaël wel eens uitgelegd dat ze dat niet alleen moet doen. Maar met mij er bij kan het wel.
Vandaag kijk ik over mijn schouder of we de rare oversteek kunnen maken. De auto achter ons lijkt nog heel ver weg. Net als ik Jaël wil seinen dat we kunnen, realiseer ik het me. Dit is het voorbeeld dat ik geef! “Ok, dit doen we voortaan niet meer Jaël,” is mijn simpele conclusie. We nemen netjes beide stoplichten. Het duurt iets langer, maar ik kom graag veilig thuis…
Gewoon... Irene 