“Je verkoopt ruimte, geen spullen.” Het is dit ene pakkende zinnetje dat wel 5 keer terugkomt in de instructie van de fotograaf die ons huis komt fotograferen. De onderliggende boodschap is duidelijk: zorg dat je huis leeg is.
Toen we ons huis 3 jaar geleden kochten, wisten we wel dat het niet ons ‘droomhuis‘ was. Maar soms loopt de planning van je leven niet synchroon met de beschikbaarheid van droomhuizen. Nu, drie jaar verder, komt er onverwacht een huis langs dat aan heel veel van onze wensen voldoet. En besluiten we de gok te wagen.
Wie denkt dat verhuizen mijn hobby is, heeft het mis. Het voelt als het lopen van een marathon, terwijl je nog spierpijn hebt van de vorige (al weet ik eigenlijk niet hoe dat voelt). Toch heb ik er zelf voor gekozen. En dus zit er niets anders op. Alle achterstallige klusjes moeten worden afgerond. Al het speelgoed moet uit het zicht. En het huis moet schoon. Brandschoon.
Waar ik 3 jaar geleden nog huilde om alle contacten die achter bleven in Amsterdam, voel ik in deze tijd dubbel en dwars hoe groot mijn nieuwe netwerk al weer is. De containers plan ik in bij de buurman links. De dakkoffer mag een tijdje bij de overburen logeren. Onze complete Little People verzameling gaat voor twee maanden naar een gezin uit de kerk. Stoelen die onze kamers teveel vullen krijgen een tijdelijk onderdak bij de buren rechts. En al onze scheppen, emmertjes en kinderfietsjes die normaal de voortuin kleuren, verhuizen even naar de schuinoverburen.
Op de dag voordat de fotograaf komt, krijg ik nog meer hulp. Maar liefst 4 vrouwen uit de omgeving komen mijn huis van onder tot boven soppen, terwijl ik alle mogelijke troep aan het zicht onttrek. Bij alles wat ik achter kastdeuren wegleg, herhaal ik het zinnetje van de fotograaf: je verkoopt ruimte, geen spullen! Maar laat dat gebrek aan ruimte nou net de reden zijn waarom we willen verhuizen…
Halverwege de dag zijn al mijn kasten vol. En durf ik mijn buren ook niet met nog meer troep op te zadelen. Ik neem mijn toevlucht tot de berging. De wasmand, de opstapkrukjes, de schoenenkastjes, de strijkplank, de broodbakmachine, de waterkoker, het wasrek. Alles wat er op wijst dat er in dit huis door 6 mensen wordt geleefd, verdwijnt naar de berging. Het resultaat is verbluffend en een flinke opleving van de woningmarkt waard.
En nu is daar de fotograaf. Voordat hij begint, loopt hij een rondje door het huis. Zijn oordeel is uitermate positief. Alleen over de berging is hij niet te spreken. “Die berging, die moet je echt nog opruimen,” zegt hij met een licht spottende lach in zijn stem. Ik stel voor dat die niet op Funda komt. Want ik verkoop ruimte. Geen spullen.
Gewoon... Irene 