De wereld op zijn kop

“Even diep inademen. En langzaam weer uit…” Het is het bekende momentje bij de verloskundige. Terwijl ik uitadem, controleert de verloskundige de ligging van ons kindje. En die is al een hele tijd dik in orde: met het hoofdje naar beneden. Klaar voor de start!

—

Lief kindje, soms kan ik me verbazen over jouw wereld op zijn kop. Hangt dat echt wel lekker? Daar met je hoofd in mijn bekken? Ik kan me er weinig bij voorstellen, maar blijkbaar vind jij het wel prima. Anders had je je vast wel tijdig in een stuitligging gedraaid. Of was je nu al lang tevoorschijn gekomen, wegens aanhoudende hoofdpijnklachten. Toch wil ik je nu vast waarschuwen: straks zetten wij jouw wereld op zijn kop. Dan draaien we je met je hoofdje naar boven.Wel zo makkelijk als we je kusjes willen geven…

En nu ik je dit gezegd heb, zal ik maar helemaal eerlijk zijn. Er staan je namelijk nog veel meer veranderingen te wachten… 

Nu ben je nog aangesloten op een sonde die je 24/7 voorziet van de juiste hoeveelheid energie. Honger is een gevoel dat jij niet kent. Zuigen en slikken doe je hoogstens bij wijze van training. Maar als je er te moe voor bent, heeft dat geen enkel gevolg voor je energie-inname. Straks moet je met je hoofdje gaan draaien. Met je mondje gaan smakken. Of in het ergste geval een keel opzetten. Zodat ik door heb dat je weer nieuwe energie nodig hebt. Maar daar moet je dan wel zelf voor aan de slag. Je moet flink gaan zuigen om de melkproductie op gang te krijgen. Je moet op de juiste momenten gaan slikken om je buikje te vullen.

Nu dobber je nog rond in perfect verwarmd water. Je krult je lekker knus op tussen mijn darmen, mijn longen en mijn blaas. Straks lig je opeens te spartelen op het droge. Zonder de weerstand van mijn meerekkende buik. Dan is er oneindig veel ruimte, koude lucht en veel te veel licht. Natuurlijk zullen we er alles aan doen om jou weer warm te krijgen. We trekken je kleertjes aan. Wikkelen je in een dekentje. Leggen je in een warm bedje. Omdat kleertjes, dekentjes en bedjes voor ons zo gewoon zijn. Maar wat een onaangename verandering moet dat zijn voor jou.

Nu hoor en voel je alles nog van een afstand. De wereld is van jou alleen. Oh ja, we praten elke dag over je en tegen je. We leggen onze handen op mijn buik en voelen jouw beentjes. Je ruggetje. Een vuistje. Maar het grootste deel van de dag heb je rust. In je eigen onderwater-paradijsje. Ik moet je helaas opnieuw waarschuwen: straks wordt alles anders. Straks ben je opeens publiek bezit. Wil iedereen jou ‘even vasthouden’. Een vinger in jouw knuistje leggen. Je mutsje wat verder wegschuiven. Om je gezichtje te bewonderen. En hoe graag ik je ook voor deze overval zou willen behoeden, ik weet niet of ik bestand ben tegen al die smachtende blikken…

Lief kindje, soms kan ik me verbazen over jouw wereld op zijn kop. Hangt dat echt wel lekker? Daar met je hoofd in mijn bekken? Maar nu ik er eens goed over nadenk, is jouw plekje zo gek nog niet. Blijf nog maar even lekker zitten. Want straks staat je wereld pas écht op zijn kop…