Levi vraagt zich af waarom wíj nooit eens in een restaurantje eten als we een dagje uit zijn…
Ik hou van vakantiehuisjes. Ze zijn zo schoon en overzichtelijk. Dit jaar heb ik iets doms gedaan. Ik heb een huizenruil voorgesteld…
Om te weten wat voor kleding de kinderen aan moeten, kijk ik ’s ochtends naar de lucht. En ik denk aan het weer van gisteren. Een tactiek die niet altijd even goed werkt…
Over de top 5 van dingen-die-niet-mogen. Maar die Juda toch gewoon doet. En over een hoopvolle moeder. Die denkt dat ze de oplossing heeft…
De naam Irene betekent vrede. Maar op een dag als vandaag lijkt die naam alles behalve passend bij mij…
Over een week vol ingehouden tranen. Totdat het vrijdag was…
Ik weet dat het geen zin meer heeft. Maar vandaag vraag ik me steeds weer af: hoe zou het zijn, als…?
Het gebit van Levi en Jaël is tot op heden ongeschonden. En dat vervult me met behoorlijk wat trots…
Regenpakken. Daar deed mijn moeder vroeger niet aan voor ons. En nu snap ik waarom.
Juda is het beste af in ons gezin. Daar zijn Levi en Jaël van overtuigd. Vandaag help ik Juda om zijn positie nog wat te verstevigen…
Ik had zo ingeschat dat ik hier minstens 10 jaar van mijn leven zou doorbrengen. Maar het is tijd om te gaan…
Ik geef hem een vinger en hij neemt mijn hele hand. Wat bof ik met Levi!
Hoe een rottig weekend me deed besluiten om een week lang (bijna) geen boodschappen te doen.
De week proefdraaien op misschien-wel-de-nieuwe school is vooral heel leerzaam voor mijzelf!
Ik heb altijd gedacht dat je als ouder het beste wil voor je kind. Het klinkt zo goed, zo aannemelijk. Maar nu twijfel ik…
Het kerstgevoel wil dit jaar niet echt komen… Er is geen boom, geen eten, geen familie en geen stille nacht…
Over gebroken nachten en een gebrekkig geheugen…
Opeens is daar Het Plan. Het plan om de decemberstress met drie dagen te verkorten…
Onze printer is stuk. Net als die van al mijn buren. Op Black Friday wil ik mijn slag slaan. Hopelijk ben ik de enige. Of in elk geval de eerste 🙂
De hele bovenverdieping is opgeruimd en schoon. Hét moment om foto’s voor Funda te maken…
Ik ben het even helemaal zat: Als je de volgende keer weer zo meerijdt, dan bob ik niet meer!
Wie had 15 jaar geleden gedacht dat ik een ritje zou maken in de Noord-Zuidlijn? Met 3 Amsterdammertjes om mij heen?
Soms zou je stiekem in het voorvakje van je kind willen kruipen…
Het leven is best zwaar als je kind twee nachtjes op kamp is…
“Mam, ik dacht steeds: ‘het duurt nog heel lang voordat ik op kamp ga. En dan ben ik veel groter’. Maar nu is het al over een week.”
Mocht er vandaag sprake zijn van een landelijk gat in de begroting: ik beken schuld!
… en nu maar hopen dat iedereen zijn ogen dicht had tijdens het bidden…
Een snikhete, stoffige, overvolle eerste vakantieweek. Dat lijkt niet de ideale week om mijn lege accu op te laden..
Levi geeft een uitvoering met zijn muziekles. En ik ben te laat…
Elkaar elke dag een compliment geven. Het lijkt zo simpel…
De maand juni is de droogste maand ooit gemeten. Maar in huize Sies is juni de groenste maand ever!
Jaël heeft een poe-sie-album. En ik vind dat ik daar als eerste in moet schrijven. En dat het mooi moet zijn…
Vandaag wordt Juda gemeten en gewogen. Maar in gedachten ben ik bij 2 andere kindjes die vandaag geboren zullen worden…
Soms heb je zo’n week, waarin alles anders loopt dan je zou willen…
Ik heb een droom! Ik heb een droom, dat op een dag in mijn berging een koelkast zal staan. Een koelkast gevuld met de lekkerste gerechten, bereid in mijn keuken. Ik heb een droom!
Ik ben jarig. Alwéér een jaar voorbij. Een moment om terug te kijken. En een moment om te juichen. Heel hard te juichen…
Ik heb gesolliciteerd. Twee keer op één dag. En ik blaak van het zelfvertrouwen…
Er ligt een witte envelop op de mat. Een witte envelop met een zwart randje. Hij is aan mij gericht.
Ik heb maar drie kleine wensen voor mijn bevalling: thuis, snel en pijnloos graag. Moet lukken, toch?!
Om mezelf een klein beetje onmisbaar te voelen, besluit ik -als voorbereiding op de kraamtijd- aan Timon te leren hoe hij de haren van Jaël kan vlechten…
Het beslag is klaar. Het cakeblik ingevet. En dan die twijfel: “Zal ik het beslag in de cakevorm gieten, of zal ik de kom gewoon helemaal leeg eten?”
Dat ons ongeboren kindje al maanden lang het liefst ondersteboven hangt, kan mij enorm verbazen. Als ik hem/haar was, zou ik snel te voorschijn komen. Of is ons kleintje zo gek nog niet?
In de stilte-voor-de-baby-storm geniet ik nog even van ons goed geoliede gezin. En houd ik mijn hart vast voor de nabije toekomst…
Ben ik de enige die onderin de wasmand altijd een stuk of 3 sokken tegenkomt, waarvan de partner is verdwenen? Gestimuleerd door een ontembare nesteldrang besluit ik het probleem van de eenzame sokken nu eens écht op te lossen…
Zwanger zijn is niet eenvoudig! Waarom heeft iedereen een mening over de omvang van mijn buik?
Wanneer begint als thuisblijfmoeder je zwangerschapsverlof? Het antwoord is simpeler dan ik in eerste instantie dacht…
Dat de voorpret vaak groter is dan het feest zelf, gaat bij Jaël wel heel letterlijk op…
Tegen het probleem van kinderen die zeuren om lekkere toetjes, snoep en een muntje voor de automaat, bestaat maar één oplossing die werkt: nee zeggen! Of…?
Sint is weer vertrokken op zijn pakjespaard, maar in huize Sies gaat het feest gewoon nog even door. Hoogste tijd om op mijn pakezel te stappen. Of er tóch maar naast te lopen…
Sinterklaas bestaat niet. Dat weten Levi en Jaël heel goed… Toch?
