Powerbank

Onze eerste vakantieweek zit er op. Ik heb een week lang aan de oplader gehangen. Met resultaat. Op mijn schermpje verschijnt de melding “100%”. Ik kan er weer even tegenaan.

In de laatste schoolweken had ik al wel door dat mijn accu behoorlijk leeg was. En ook de 4 andere Sies-accu’s konden wel wat power gebruiken. Zo vlak voor de vakantie kon ik maar aan één manier van opladen denken: even helemaal niets! ’s Ochtends uitslapen. Uitgebreid ontbijten. De hele ochtend in m’n pyjama. Kinderen die als een wonder de hele dag zichzelf vermaken. En ’s avonds allemaal vroeg naar bed.

Maar vakantieplannen maak je lang van tevoren. Als je nog niet weet hoe leeg je accu zal zijn. We hadden in februari al gepland om naar de New Wine zomerconferentie te gaan. En dus zag onze eerste vakantieweek er wat anders uit. Elke dag om 7 uur opstaan. In razend tempo broodjes smeren. Kindjes insmeren. Waterflessen vullen. Kinderwagen vullen. En gaan. Ieder naar ons eigen programma, in en snikhete tent. Kleffe lunchbroodjes eten op een stoffig picknickkleedje. Terug naar ons eigen programma. Om aan het eind van de dag plakkerig van zweet en stof in een veel te warm bed te ploffen.

Toch staat er aan het eind van de week die melding op mijn schermpje: 100%. En het klopt. Het is niet het schermpje van mijn fysieke accu. Die is -eerlijk is eerlijk- nog steeds behoorlijk leeg. Maar mijn mentale accu is vol. Helemaal vol. En dat was wel weer even nodig. Want in het leven van alledag verlies ik soms mijn focus op God. Zijn er duizend-en-één dingen die belangrijker lijken dan stil worden en me richten op Degene die mij heeft gemaakt. Degene die het beste met mij voor heeft. Degene die een plan met mijn leven heeft. Een plan dat -vermoed ik- weinig te maken heeft met die duizend-en-één dingen die ik zo belangrijk vind. (Zou mijn fysieke accu daarom zo leeg zijn?!)

En ja, dan is zo’n pittig, warm, stoffig weekje opeens een oase. Een oase waar nog 4500 volwassenen en kinderen naar toe zijn gekomen. Mensen die net als ik gedurende het jaar soms het zicht een beetje verliezen. Maar hier opnieuw horen en merken dat de God waar we in geloven hele grote dingen doet in hele gewone mensen zoals wij. Dat Zijn Geest tot ons wil spreken in woorden en beelden. Dat wij die woorden weer door mogen geven. Dat we genezing van God mogen uitspreken over zieken in onze omgeving. En dat dat dan nog gebeurt ook!

Ik merk dat ik niet de enige ben die hier komt opladen. We hebben allemaal honger. Ik merk het ook aan de kinderen. Ze willen geen enkel onderdeel van hun programma missen. En willen ook nog mee naar het volwassenprogramma. Zelfs als Levi ’s middags oververhit bij de EHBO belandt, wil hij ’s avonds toch weer naar zijn eigen tent. Waar al die vrijwilligers al wéér een spetterend programma hebben neergezet.

Op de laatste ochtend word ik wat weemoedig. Het zit er weer op. Kon ik nog maar even blijven. Toch ben ik juist deze week weer opnieuw overtuigd geraakt van Gods plan met mijn leven: gaan! Niet gezellig in de oase aan de oplader blijven hangen. Maar weer terug naar mijn eigen plekje. Want als Gods kracht in mij is, kan ik maar beter op een plek met lege accu’s zijn. Dan kunnen mensen-met-lege-accu’s even inpluggen. Mijn Power-Bank is vol!