Zomerjurkje

Het is 7 uur ’s ochtends. Ik doe de gordijnen in de slaapkamer van Levi en Jaël open en zie een strak blauwe lucht. Ik denk aan de bloedhete dag van gisteren en weet genoeg: dit wordt een zomerse dag! Jaël mag haar nieuwe zomerjurkje aan. Ze is helemaal in de wolken. Nou ja, spreekwoordelijk dan…

Het is 8 uur ’s ochtends. Of eigenlijk al vér na 8 uur ’s ochtends. Hoogste tijd om richting school te vertrekken. Zonder jas lopen we naar buiten. Het is inmiddels behoorlijk bewolkt. Maar ach, we hebben vandaag de auto. Dus laten we maar snel gaan.

Tegen de tijd dat we bij de gymzaal aankomen (waar de schooldag van Jaël vandaag begint) is het weer nog verder omgeslagen. Rillend rennen we door de wind en de eerste druppels richting de gymzaal. De juf begroet Jaël: “Wat heb je een lekker zomers jurkje aan!” Ligt het nou aan mij, of hoor ik een ondertoon in haar stem? Een toon met de boodschap “Wie trekt zijn kind met dit weer een zomerjurkje aan?” Ik kijk snel om me heen, op zoek naar bevestiging van mijn kledingkeuze. Maar ik zie alleen maar kinderen met lange broeken en dichte schoenen. Hoe krijgen andere moeders dat voor elkaar? Eigenlijk weet ik het wel. Zíj bekijken ’s ochtends het weerbericht. Maar ík heb een andere tactiek:

Ik bekijk de lucht.
Ik denk aan het weer van gisteren.
En trek mijn kinderen dus meestal de verkeerde kleren aan.
(Al is het vandaag wel héél erg mis.)

Terwijl ik met Levi richting school rij, dringt de foute kledingkeuze pas goed tot me door. Jaël moet straks door weer en wind naar de klas teruglopen. In een onderbroek en een zomerjurkje. Terwijl ze net hersteld is van een longontsteking! Opeens herinner ik me een berichtje dat ik vorige week van een meelevende schoolmoeder kreeg: “Een longontsteking in de zomer, hoe krijgt ze dat voor elkaar?” En ook bij deze opmerking ben ik er nu volledig van overtuigd, dat de moeder eigenlijk iets anders bedoelde: “Een dochter met longontsteking in de zomer, hoe krijg jíj dat voor elkaar?” Nou, zó dus. Ik draai er eerlijk gezegd mijn hand niet voor om…

Doordrongen van een diep schuldbesef, weet ik dat er maar één ding op zit. Levi afleveren op school. Terug naar huis rijden. Warme kleren pakken. En weer terug naar de gymzaal. Deze moeder neemt haar verantwoordelijkheid! Gelukkig heb ik vandaag de auto. Anders had Juda óók nog een longontsteking opgelopen…

Thuis pak ik snel de spullen die ik nodig heb:
Een warme legging en sokken.
Een hemd en een vest. Een dik vest!
Een zomerjas.
En een regenpak. Want als je het doet, doe het dan goed.

Ik race terug naar de gymzaal, leg alle spulletjes klaar naast het zomerjurkje van Jaël en steek mijn hoofd nog even om de hoek van de gymzaal. “Jaël, ik heb wat warme kleding voor je klaargelegd hoor!” Ik glimlach mijn goede-moeder-glimlach naar de juf en stap met een opgelucht hart weer in de auto.

Als ik een paar uur later de auto in stap om de kinderen uit school te halen, is er geen wolkje meer aan de lucht. De zon schijnt stralend en heet. Jaël komt naar buiten met haar regenpak en haar jas onder haar arm. Ze heeft het zichtbaar warm in haar sokken, legging, hemd, jurk en vest. Arm kind, wat heb ik haar aangedaan? Ik kijk snel om me heen, op zoek naar bevestiging van mijn kledingkeuze. Maar ik zie alleen maar kinderen in zomerjurkjes en korte broeken. En écht, ik snap er niks meer van:

Hoe krijgen al die andere moeders dat voor elkaar?