Nu ik er over nadenk, is dit hele plan een week of 4 geleden ontstaan. Ik was het haar van Levi aan het knippen en ondertussen stond er een geleende dvd van de buren op: Bassie & Adriaan op Curaçao. Het was voor het eerst dat Levi en Jaël mijn jeugdhelden zagen. Maar waar Jaël aan het einde vooral niet over uit kon, was de sensatie van Curaçao. “Ik wil ook naar Curaçao!!!”
’s Avonds vertelde ik Timon welk plannetje er in mijn hoofd was ontstaan. Zouden we in de voorjaarsvakantie niet een keer héél luxe kunnen doen? En met zijn allen naar de zon vliegen? “Voor een all-inclusive, ofzo?”
Dat deze woorden uit mijn mond komen, mag een wonder heten. Luxe is iets wat ik me maar met moeite permitteer, ik ben Gewoon Irene. En een all-inclusive is niet alleen het toppunt van luxe, het is ook een categorie vakantie waar ik me niet zo bij thuis voel. Bij het zwembad hangen en je de hele dag volvreten met patat en hamburgers. Nee, ik ga liever voor een huisje in the middle of nowhere. De omgeving verkennen. En zelf gezonde, goedkope boodschappen doen op de markt, of bij de dichtstbijzijnde Lidl.
Maar afgelopen zomer heb ik mezelf en mijn gezin weer beter leren kennen. We hebben behoeften die niet altijd matchen. De oudste twee willen liefst elke dag ‘iets doen’ (en Timon eigenlijk ook). Juda wil rust en regelmaat (denk ik). En ik? Ik kwam er in de zomervakantie achter dat ik vooral behoefte heb aan een break uit de dagelijkse routine van koken, boodschappen doen, tafel dekken, en vaatwasser inruimen. Een break die groter is dan een echtgenoot die zegt dat hij het wel zal doen. (Want ik ben gewoon heel slecht in loslaten.)
Ons enthousiasme voor dat wilde, véél te luxe plan, wordt helaas al snel weer getemperd. Wat kost een weekje-zon-in-de-voorjaarsvakantie ontzettend veel! We schaven ons plan nog wat bij, maar komen er niet uit. Onze plannen zijn te wild voor onze portemonnee. Laat maar.
En dan is daar het Amsterdamse lerarentekort. Onze redder in nood! De school van de kinderen kondigt 14 dagen van te voren aan, dat ze de tweede week van december haar deuren een week sluit. Waar alle ouders met de handen in het haar zitten, springen Timon en ik een gat in de lucht: Dit wordt een last minute! Buiten het vakantieseizoen!
We overwinnen in 3 dagen tijd al onze zwakheden:
- moeite om beslissingen te nemen
- moeite om veel geld uit te geven
- moeite om dingen te doen die je nog nooit hebt gedaan
- moeite om dingen te doen waar anderen misschien wel een mening over hebben
en we boeken een last minte. All-inclusive. Niet naar Curaçao… Maar wel naar Lanzarote! Waar de zon het hele jaar schijnt!
De kinderen zijn uitzinnig. En wij misschien nog wel uitzinniger. Iets meer dan een week na onze stoere beslissing stappen we met zijn vijven in het vliegtuig en verruilen de koude, donkere decemberstress voor een weekje zon en zorgeloosheid. We komen allemaal aan onze trekken (en hoeven geen van allen trek te hebben). Elke dag kijken we elkaar aan en voelen we de sensatie. Alsof we op Curaçao zitten. Wat een geluksvogels!
En nu? Nu zitten we alweer in het vliegtuig. Terug naar huis. Naar de kerstdrukte. En de Hollandse kou. Naar boodschappenlijstjes. En vaatwassers die moeten worden ingeruimd. Maar als we straks thuis komen, gaat eerst de televisie aan. Voor de DVD die we van Sinterklaas kregen. De DVD die we nog niet konden kijken. Omdat we zo nodig op vakantie moesten. Het is een DVD van Bassie & Adriaan… op Lanzarote!
Gewoon... Irene 