Geluidsoverlast

De aankoopmakelaar heeft ons nog proberen te weerhouden van de koop van dit huis: “Die huizen zijn echt heel gehorig hoor!” Zijn waarschuwing was aan dovemansoren gericht. Want met vier kinderen ben ik toch sowieso niet degene die last heeft van zijn buren?

Toen we ongeveer anderhalf uur in ons huis woonden, realiseerde ik me dat ik een belangrijke karaktereigenschap van mezelf over het hoofd had gezien bij de koop van ons huis. Ik vraag me altijd af wat andere mensen denken. Dus toen Levi van de trap sprong, wist ik zéker dat de buurvrouw haar wenkbrauwen fronste. Toen Jaël met de deur smeet, zág ik de buurman afkeurend opkijken. En toen Juda het op een gillen zette, hóórde ik de andere buurman denken: “Wat een luidruchtig gezin!”

De lockdown is in die zin best pittig. Want als je met zijn zessen bijna-voortdurend in huis bent, is er gewoon best vaak een reden om te huilen, te schreeuwen, te gillen of met deuren te smijten. En bij al die geluiden krimp ik ineen en denk aan de buren.

Juda is in huize Sies de absolute lawaai-kampioen. Of hij nu boos is of vrolijk, alles wat hij zegt, zingt of doet, komt er uit op “standje stadion”. Hij rent als brandweer door het huis (uiteraard mét de sirene aan), doet zijn favoriete marktkoopman vol enthousiasme na (“TWEE KILO AARDBEIEN!”) en laat stevig van zich horen als iemand aan zijn speelgoed zit (en ál het speelgoed in huis is van hem, toch?!).

Hoewel ik heel graag wil dat onze buren geen last van hem hebben, wil ik nóg liever dat hij zich niet -net als zijn moeder- altijd maar afvraagt wat anderen denken. En dus bijt ik op mijn tong als ik aan de buren denk en verzin ik andere manieren om Juda’s geluidsniveau wat te temperen.

Allereerst merk ik, dat ik Juda veel te veel verwen en zijn zin geef, om maar zo min mogelijk herrie te krijgen. Levi en Jaël moeten het regelmatig ontgelden: “Niet aan Juda’s speelgoed zitten! Laat Juda maar met rust! Je weet toch dat Juda dat niet fijn vindt?!”

Ik probeer zeker ook meer-pedagogisch-verantwoorde-middelen uit. Zo probeer ik hem al maanden te leren om niet te zeggen “Ik wil een banaan!”, maar “Mag ik een banaan?”. Op de één of andere manier wordt een “ik wil-zin” door Juda automatisch drie keer zo hard uitgesproken als een een “mag ik-zin”. Na maanden investeren, begin ik inmiddels wat vruchten te plukken van mijn aanpak.

Een andere tactiek werkt alleen in de wintertijd. Ik vertel Juda dat als het buiten donker is, we onze zachte stem gebruiken. Is dat liegen? Ik weet het niet. Het geeft in elk geval een groot deel van de dag een reden om wat zachter te doen. En het werkt. Soms.

Maar er blijven altijd momenten waarop al mijn tactieken tekort schieten. Want wat moet je doen als het nog niet donker is, je geen ander kind de schuld kunt geven en Juda ook geen “ik-wil-zin” gebruikt? We zitten aan tafel voor een tussendoortje en Juda doet zijn favoriete televisie-serie (Brandweerman Sam) na. Hij verheft zijn stem en roept net als brandweerman Elvis: “HALLO PIEKEPOLDER!!!” Ik zucht en stap met tuitende oren regelrecht in mijn valkuil: “Juda, denk aan de buren!”

Juda haalt adem, opent zijn mond opnieuw en roept: “HALLO BUURMAN, HALLO BUURVROUW!”